Interview in Sjiek over gelukkig zijn, marathons lopen en mijn leven binnen en buiten de politiek.
Waar we vorige lente nog aanbelden bij de villa van Johan Vansummeren en Jasmine Van Grieken in het bosrijke deel van Lommel, drukken we nu in het centrum van dezelfde gemeente op de bel van het nieuwe appartement van Jasmine. Het gonsde al maanden van de geruchten over de breuk tussen haar en Johan. Nu wil ze de verhalen toelichten. Eenmalig wel te verstaan.
Maar Johan en ik hebben wel afgesproken dat we daar verder geen details
over gaan geven naar de pers toe. Op
dit interview na. Ik vertel nu wat ik
kwijt wil aan jullie, de mensen kunnen
het in Sjiek lezen en daar blijft het bij.”
Dus de reden van de scheiding hou je ook voor jezelf?
“Ja. Het enige dat ik daarover wil vertellen, is hoe ik de periode heb ervaren en hoe ik er doorheen ben gekomen.”
Aan wie heb je vooral steun gehad?
“Mijn vrienden en vriendinnen stonden altijd voor mij klaar. Ik was nooit alleen. En mijn ouders waren er onvoorwaardelijk. Hen te vertellen dat we uit elkaar gingen, vond ik erg moeilijk. Toen ik naar dit appartement verhuisde, waren mijn ouders net op weekend en dat wilde ik niet verpesten. Pas toen ze thuiskwamen heb ik hen gebeld en zijn ze ook meteen naar me toe gekomen. Ze vertelden dat ze de scheiding al een beetje voelden aankomen. Ik had zelf niet de indruk dat ze iets door hadden, blijkbaar kennen ouders hun kinderen toch heel erg goed.” (lacht)
Dus de reden van de scheiding hou je ook voor jezelf?
“Ja. Het enige dat ik daarover wil vertellen, is hoe ik de periode heb ervaren en hoe ik er doorheen ben gekomen.”
Aan wie heb je vooral steun gehad?
“Mijn vrienden en vriendinnen stonden altijd voor mij klaar. Ik was nooit alleen. En mijn ouders waren er onvoorwaardelijk. Hen te vertellen dat we uit elkaar gingen, vond ik erg moeilijk. Toen ik naar dit appartement verhuisde, waren mijn ouders net op weekend en dat wilde ik niet verpesten. Pas toen ze thuiskwamen heb ik hen gebeld en zijn ze ook meteen naar me toe gekomen. Ze vertelden dat ze de scheiding al een beetje voelden aankomen. Ik had zelf niet de indruk dat ze iets door hadden, blijkbaar kennen ouders hun kinderen toch heel erg goed.” (lacht)
Wat zeiden ze?
“Dat ik niet bepaald veel spullen in mijn nieuwe appartement had. (lacht) Ze zagen twee tuinstoelen, een eenpersoons matrasje en mijn kleren. Meer niet. In het begin had ik alleen meegenomen wat ik echt nodig had, later ben ik nog wat spullen gaan ophalen. Maar ze zeiden vooral dat ze me altijd zouden steunen en ze wilden dat ik gelukkig zou zijn, op welke manier dan ook. Daar was ik heel blij mee, want ik wilde mijn ouders zeker niet teleurstellen. Bij het uit elkaar gaan met Johan had ik toch het gevoel dat ik gefaald had. Voor mij was scheiden blijkbaar toch een beetje taboe.”
Vlak na je verhuizing begon je zeer intensief te hardlopen. Waar kwam die loopdrang ineens vandaan?
“Ik heb enorm veel steun gehad aan vrienden en familie, maar het is het lopen geweest dat me er in de meest zware periode doorheen heeft gesleurd. Het klinkt misschien raar, maar het zat al langer in mijn hoofd dat ik ooit een marathon wilde lopen. Het was dan ook snel beslist dat ik op 22 april mee zou doen aan de Antwerp Marathon. Dus begon ik eind oktober met een intens trainingsschema.”
Had je al veel loopervaring dan?
“Twee jaar geleden was ik begonnen met Start to run en ik had al eens de10 miles gelopen. Het idee van die marathon kreeg ik niet meer uit mijn hoofd. Maar doorheen die hele scheiding bleek dat toch een serieuze uitdaging. De eerste maanden ging dat trainen nog redelijk, december en januari bleken superzwaar.”
Hoe kwam dat?
“Gewoon, omdat ik het emotioneel zwaar had. Ik sliep slecht en dacht heel veel na over de relatiebreuk. En als je eenmaal begint met piekeren, kun je daar nog maar moeilijk mee stoppen. Dan lag ik op bed met mijn laptop en was het soms pas zes, zeven uur ’s morgens voordat ik in slaap viel. Op den duur was ik gewoon niet meer fit. Ik bleef nog wel lopen, maar deed het te weinig om die marathon te kunnen doen.”
“Dat ik niet bepaald veel spullen in mijn nieuwe appartement had. (lacht) Ze zagen twee tuinstoelen, een eenpersoons matrasje en mijn kleren. Meer niet. In het begin had ik alleen meegenomen wat ik echt nodig had, later ben ik nog wat spullen gaan ophalen. Maar ze zeiden vooral dat ze me altijd zouden steunen en ze wilden dat ik gelukkig zou zijn, op welke manier dan ook. Daar was ik heel blij mee, want ik wilde mijn ouders zeker niet teleurstellen. Bij het uit elkaar gaan met Johan had ik toch het gevoel dat ik gefaald had. Voor mij was scheiden blijkbaar toch een beetje taboe.”
Vlak na je verhuizing begon je zeer intensief te hardlopen. Waar kwam die loopdrang ineens vandaan?
“Ik heb enorm veel steun gehad aan vrienden en familie, maar het is het lopen geweest dat me er in de meest zware periode doorheen heeft gesleurd. Het klinkt misschien raar, maar het zat al langer in mijn hoofd dat ik ooit een marathon wilde lopen. Het was dan ook snel beslist dat ik op 22 april mee zou doen aan de Antwerp Marathon. Dus begon ik eind oktober met een intens trainingsschema.”
Had je al veel loopervaring dan?
“Twee jaar geleden was ik begonnen met Start to run en ik had al eens de10 miles gelopen. Het idee van die marathon kreeg ik niet meer uit mijn hoofd. Maar doorheen die hele scheiding bleek dat toch een serieuze uitdaging. De eerste maanden ging dat trainen nog redelijk, december en januari bleken superzwaar.”
Hoe kwam dat?
“Gewoon, omdat ik het emotioneel zwaar had. Ik sliep slecht en dacht heel veel na over de relatiebreuk. En als je eenmaal begint met piekeren, kun je daar nog maar moeilijk mee stoppen. Dan lag ik op bed met mijn laptop en was het soms pas zes, zeven uur ’s morgens voordat ik in slaap viel. Op den duur was ik gewoon niet meer fit. Ik bleef nog wel lopen, maar deed het te weinig om die marathon te kunnen doen.”
Toch heb je hem uitgelopen?
“Ja! Onder andere via Instagram kwam ik met andere lopers in contact met wie ik veel babbelde en ervaringen uitwisselde. Daardoor kwam ik er terug in en dat is mijn redding geweest. Als je in een moeilijke situatie zoals een scheiding zit, kun je twee dingen doen: bij de pakken gaan neerzitten en je in je verdriet verliezen óf jezelf herpakken. Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd dat ik de belofte van die marathon aan mezelf had gedaan en ook moest waarmaken. Het lopen werd toen het enige dat belangrijk was.”
“Ja! Onder andere via Instagram kwam ik met andere lopers in contact met wie ik veel babbelde en ervaringen uitwisselde. Daardoor kwam ik er terug in en dat is mijn redding geweest. Als je in een moeilijke situatie zoals een scheiding zit, kun je twee dingen doen: bij de pakken gaan neerzitten en je in je verdriet verliezen óf jezelf herpakken. Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd dat ik de belofte van die marathon aan mezelf had gedaan en ook moest waarmaken. Het lopen werd toen het enige dat belangrijk was.”
Waarom was dat zo belangrijk?
“Lopen voelde als mijn houvast. En dus ben ik daar helemaal voor gegaan. Vier keer per week trainen, supergezond eten, geen alcohol... Soms liep ik ook in de sneeuw en de ijzige kou, helemaal alleen. Lopen was best eenzaam, maar ik kon daar goed tegen en het gaf mij een doel. Het zorgde ervoor dat als ik niet moest werken, ik dan toch naar buiten kwam en niet vol zelfmedelijden in mijn pyjama thuis bleef zitten. Lopen was mijn redding, gaf mij kracht en was mijn therapie. Ik had het nodig om aan mezelf te bewijzen dat ik wel iets kon. Om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. En om te laten zien dat ik zelfstandig en sterk ben. Als ik daaraan terug denk, word ik nog steeds emotio- neel...” (Veegt een traan weg)
De scheiding was ook erg recent...
“Klopt. Zeker omdat ik de enige was die wist welk gevoel onder dat rennen zat. Ik heb zo afgezien die 42 kilometer! En niet alleen door mijn blessure, waardoor ik niet anders dan alleen langzaam kon lopen, terwijl ik liefst keihard wilde gaan. Ik heb die strijd letterlijk opnieuw gevoerd in Antwerpen. Al die beelden en miserie van de afgelopen maanden spookten door mijn hoofd. Mijn lijf wilde stoppen, mijn hoofd niet. Ik bleef gewoon wandelen, lopen, overgeven, wandelen, lopen...”
Hoe voelde het toen je finishte?
“Ik heb enorm afgezien en ik wist dat mijn tijd met vier uur en vijftig minuten helemaal niet goed was, maar dat was totaal niet belangrijk. Ik was er geraakt, dáár ging het om. En dat ik het helemaal alleen had gedaan, zonder iemand anders. Ik moest eraan herinnerd worden dat ik mijn plan kan trek- ken, dat ik veerkrachtig ben, karakter heb en kan vechten voor mezelf.”
“Lopen voelde als mijn houvast. En dus ben ik daar helemaal voor gegaan. Vier keer per week trainen, supergezond eten, geen alcohol... Soms liep ik ook in de sneeuw en de ijzige kou, helemaal alleen. Lopen was best eenzaam, maar ik kon daar goed tegen en het gaf mij een doel. Het zorgde ervoor dat als ik niet moest werken, ik dan toch naar buiten kwam en niet vol zelfmedelijden in mijn pyjama thuis bleef zitten. Lopen was mijn redding, gaf mij kracht en was mijn therapie. Ik had het nodig om aan mezelf te bewijzen dat ik wel iets kon. Om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. En om te laten zien dat ik zelfstandig en sterk ben. Als ik daaraan terug denk, word ik nog steeds emotio- neel...” (Veegt een traan weg)
De scheiding was ook erg recent...
“Klopt. Zeker omdat ik de enige was die wist welk gevoel onder dat rennen zat. Ik heb zo afgezien die 42 kilometer! En niet alleen door mijn blessure, waardoor ik niet anders dan alleen langzaam kon lopen, terwijl ik liefst keihard wilde gaan. Ik heb die strijd letterlijk opnieuw gevoerd in Antwerpen. Al die beelden en miserie van de afgelopen maanden spookten door mijn hoofd. Mijn lijf wilde stoppen, mijn hoofd niet. Ik bleef gewoon wandelen, lopen, overgeven, wandelen, lopen...”
Hoe voelde het toen je finishte?
“Ik heb enorm afgezien en ik wist dat mijn tijd met vier uur en vijftig minuten helemaal niet goed was, maar dat was totaal niet belangrijk. Ik was er geraakt, dáár ging het om. En dat ik het helemaal alleen had gedaan, zonder iemand anders. Ik moest eraan herinnerd worden dat ik mijn plan kan trek- ken, dat ik veerkrachtig ben, karakter heb en kan vechten voor mezelf.”
En dat is je gelukt?
“Ja, want na de marathon kwam er een mentale klik en voelde ik me bevrijd. Ik zat dan wel alleen in mijn appartement, maar dat was niet erg. Je moet juist gelukkig zijn met de kleine dingen in het leven. Het maakt me ook niet uit dat ik hier weinig spullen heb staan. Die materiële dingen zijn uiteindelijk niet belangrijk. Je moet soms alles loslaten en teruggaan naar de basis om jezelf opnieuw uit te vinden. Te herontdekken. Dan kun je ook zien hoe goed je het eigenlijk hebt. Je kunt een heel mooi huis en een heel dure auto hebben, maar uiteindelijk heeft dat geen betekenis als je niet gelukkig bent. Nu kan ik hier door het dorp fietsen met een grote smile op mijn gezicht, omdat de zon schijnt. Een beetje belachelijk want de zon schijnt heel vaak. Maar je moet ze natuurlijk wel nog kunnen zien, hé!”
Heb je nog contact met Johan?
“Ik zie hem nog wekelijks, want ik doe de boekhouding nog. Zeker nu hij heel druk bezig is met de fietsvakanties die hij in Griekenland organiseert. En als hij weg is, ga ik Lilo, onze kat ophalen. Die logeert dan in mijn appartement en wordt dus dubbel verwend.”
Heb je nu weer je draai gevonden?
“Ja, natuurlijk heb ik nog mijn mindere periodes. Maar ik voel aan alles dat het goed gaat komen met mij. Ik vind dat je als vrouw jezelf ook moet waarderen en weten wat je waard bent. Ik was dat geloof in mezelf toch even kwijt. Dat heeft niks te maken met een dikke nek of je beter voelen dan een ander. Maar ik weet wel dat iedere vrouw haar kwaliteiten heeft en daar trots op mag zijn.”
Zijn vrouwen dat soms te weinig?
“Ja, vrouwen zijn meestal wel ergens onzeker over. Dat is nergens voor nodig. En het is goed om af en toe te wenen of te zeggen dat je je slecht voelt. Ik durf het nu ook te zeggen, als ik een minder goede dag heb. Je hoeft niet altijd flink te zijn. Ik wil mezelf ook niet anders voordoen dan ik ben. Als ik gelukkig ben met mezelf, is het goed.”
“Ja, want na de marathon kwam er een mentale klik en voelde ik me bevrijd. Ik zat dan wel alleen in mijn appartement, maar dat was niet erg. Je moet juist gelukkig zijn met de kleine dingen in het leven. Het maakt me ook niet uit dat ik hier weinig spullen heb staan. Die materiële dingen zijn uiteindelijk niet belangrijk. Je moet soms alles loslaten en teruggaan naar de basis om jezelf opnieuw uit te vinden. Te herontdekken. Dan kun je ook zien hoe goed je het eigenlijk hebt. Je kunt een heel mooi huis en een heel dure auto hebben, maar uiteindelijk heeft dat geen betekenis als je niet gelukkig bent. Nu kan ik hier door het dorp fietsen met een grote smile op mijn gezicht, omdat de zon schijnt. Een beetje belachelijk want de zon schijnt heel vaak. Maar je moet ze natuurlijk wel nog kunnen zien, hé!”
Heb je nog contact met Johan?
“Ik zie hem nog wekelijks, want ik doe de boekhouding nog. Zeker nu hij heel druk bezig is met de fietsvakanties die hij in Griekenland organiseert. En als hij weg is, ga ik Lilo, onze kat ophalen. Die logeert dan in mijn appartement en wordt dus dubbel verwend.”
Heb je nu weer je draai gevonden?
“Ja, natuurlijk heb ik nog mijn mindere periodes. Maar ik voel aan alles dat het goed gaat komen met mij. Ik vind dat je als vrouw jezelf ook moet waarderen en weten wat je waard bent. Ik was dat geloof in mezelf toch even kwijt. Dat heeft niks te maken met een dikke nek of je beter voelen dan een ander. Maar ik weet wel dat iedere vrouw haar kwaliteiten heeft en daar trots op mag zijn.”
Zijn vrouwen dat soms te weinig?
“Ja, vrouwen zijn meestal wel ergens onzeker over. Dat is nergens voor nodig. En het is goed om af en toe te wenen of te zeggen dat je je slecht voelt. Ik durf het nu ook te zeggen, als ik een minder goede dag heb. Je hoeft niet altijd flink te zijn. Ik wil mezelf ook niet anders voordoen dan ik ben. Als ik gelukkig ben met mezelf, is het goed.”
Was je dat vroeger niet dan?
“Ik ben nu meer in balans dan voor de scheiding. Niet dat ik me vroeger zo enorm heb aangepast of me anders voordeed, maar in een relatie pas je je toch aan elkaar aan, en dat hoeft nu niet meer. Ik heb meer eigenwaarde en zelfrespect nu. Ik heb heel lange tijd altijd voor iedereen goed willen doen, maar op een gegeven moment vergat ik voor mezelf goed te doen. Ik zie dat ook vaak bij andere vrouwen, die wil om het iedereen altijd maar naar de zin te maken.”
“Ik ben nu meer in balans dan voor de scheiding. Niet dat ik me vroeger zo enorm heb aangepast of me anders voordeed, maar in een relatie pas je je toch aan elkaar aan, en dat hoeft nu niet meer. Ik heb meer eigenwaarde en zelfrespect nu. Ik heb heel lange tijd altijd voor iedereen goed willen doen, maar op een gegeven moment vergat ik voor mezelf goed te doen. Ik zie dat ook vaak bij andere vrouwen, die wil om het iedereen altijd maar naar de zin te maken.”
Waar haal jij nu vooral je geluk uit?
“De kleine dingen. Kunnen samen zitten met vriendinnen, zien dat mijn ouders gelukkig zijn, dat mijn grootouders nog gezond zijn, in de auto springen en alleen ergens naartoe gaan zoals naar de dierentuin, een terrasje doen, lachen om onnozele dingen. En weten dat er mensen zijn die jou nog graag hebben ook als je gescheiden en alleen bent. Want dat was wel iets waar ik het in het begin moeilijk mee had, die angst voor reacties. Maar ik haal ook geluk uit de koppels die ik als schepen elke week in de echt mag verbinden. Ik vind dat nog steeds mooi om te zien, ondanks mijn persoonlijke situatie.”
Hoe anders is je leven nu?
“Vooral gemakkelijker, want ik maak nu bijna nooit meer eten en mijn ijskast is leeg! (lacht) Ik eet wat cornflakes, een slaatje of ik haal wat bij de Thai hier in het centrum of ga ergens eten...”
Heb je echt een vrijgezellenkoelkast?
“Absoluut. Er staat frisdrank en alcohol in voor als er bezoek komt. En er staat chips in de kast. Nu mag dat nog heel even, want ik heb maanden heel strikt geleefd voor de marathon. En ik was afgevallen, dus ik mag wel even wat meer en ongezonder eten. Johan zijn ijskast ziet er trouwens precies hetzelfde uit als de mijne.” (lacht)
Is er iets wat je moeilijk vindt nu je single bent?
“Soms heb ik het wel eens lastig met het oordeel van mensen die mij niet kennen. Zo kwam ik laatst een oudere meneer tegen op de Open Wervendag in Lommel. Hij was het type knorrepot en
“De kleine dingen. Kunnen samen zitten met vriendinnen, zien dat mijn ouders gelukkig zijn, dat mijn grootouders nog gezond zijn, in de auto springen en alleen ergens naartoe gaan zoals naar de dierentuin, een terrasje doen, lachen om onnozele dingen. En weten dat er mensen zijn die jou nog graag hebben ook als je gescheiden en alleen bent. Want dat was wel iets waar ik het in het begin moeilijk mee had, die angst voor reacties. Maar ik haal ook geluk uit de koppels die ik als schepen elke week in de echt mag verbinden. Ik vind dat nog steeds mooi om te zien, ondanks mijn persoonlijke situatie.”
Hoe anders is je leven nu?
“Vooral gemakkelijker, want ik maak nu bijna nooit meer eten en mijn ijskast is leeg! (lacht) Ik eet wat cornflakes, een slaatje of ik haal wat bij de Thai hier in het centrum of ga ergens eten...”
Heb je echt een vrijgezellenkoelkast?
“Absoluut. Er staat frisdrank en alcohol in voor als er bezoek komt. En er staat chips in de kast. Nu mag dat nog heel even, want ik heb maanden heel strikt geleefd voor de marathon. En ik was afgevallen, dus ik mag wel even wat meer en ongezonder eten. Johan zijn ijskast ziet er trouwens precies hetzelfde uit als de mijne.” (lacht)
Is er iets wat je moeilijk vindt nu je single bent?
“Soms heb ik het wel eens lastig met het oordeel van mensen die mij niet kennen. Zo kwam ik laatst een oudere meneer tegen op de Open Wervendag in Lommel. Hij was het type knorrepot en
leverde commentaar op het nieuwe
zwembad dat bijna klaar is. Toen ik
grappend tegen hem zei dat hij een behoorlijk grondige inspectie aan het
doen was, zei hij Zijde gij niet die Van
Grieken, zijde gij niet bij dien voetballer? Ik legde hem uit dat dat niet klopte,
dat het een roddel was. Ah, zijde dan
terug bij uw vent? Toen ik ook dat ontkende, begon hij een heel verhaal over
de jeugd van tegenwoordig en dat die
maar voor het minste uit elkaar gaan...
Ik heb mij daar een halve dag slecht
over gevoeld! Dat raakte mij enorm.”
Waarom negeer je zo’n opmerking niet gewoon?
“Ik kan zo’n gesprek moeilijk afkappen. Ik heb ook een politieke functie en moet mensen gewoon te woord kunnen staan. Ik wil heel graag beleefd en correct blijven, maar mensen zijn op hun beurt niet altijd beleefd. Mensen beoordelen je dan op iets waar ze niets vanaf weten en verzinnen dan bij ge- brek aan echte informatie een reden waarom je relatie is misgelopen.”
Zijn opmerkingen raakten je meer dan je had verwacht?
“Ik kan gewoon heel moeilijk tegen onrecht. In mijn eigen leven, maar ook in de maatschappij. Foute aannames over vreemdelingen bijvoorbeeld of over de jeugd waar die meneer het over had. Of gewoon commentaar op iemand die er niet goed uitziet. Maar je weet toch niet wat die persoon heeft meegemaakt? Leer mensen eerst goed kennen en geef dan pas je oordeel.”
Wellicht ook een visie die past bij je politieke ideeën. Heb je als schepen al een campagne voor de gemeente- raadsverkiezingen op 14 oktober?
“Die verkiezingen heb je niet altijd in de hand en zijn vaak moeilijk te voorspellen. Bij gemeenteraadsverkiezingen kiezen mensen vaak voor wie je bent en veel minder voor een program- ma. En nee, ik ga mijn programma nog niet bekendmaken, anders gaan anderen ermee lopen! Een programma draait om mensen, de mensen van Lommel in dit geval, en wat hún mening is. We hebben bijvoorbeeld huisbezoeken gedaan en gesprekken gevoerd in heel de stad. Die input nemen we mee in ons programma.”
Waarom negeer je zo’n opmerking niet gewoon?
“Ik kan zo’n gesprek moeilijk afkappen. Ik heb ook een politieke functie en moet mensen gewoon te woord kunnen staan. Ik wil heel graag beleefd en correct blijven, maar mensen zijn op hun beurt niet altijd beleefd. Mensen beoordelen je dan op iets waar ze niets vanaf weten en verzinnen dan bij ge- brek aan echte informatie een reden waarom je relatie is misgelopen.”
Zijn opmerkingen raakten je meer dan je had verwacht?
“Ik kan gewoon heel moeilijk tegen onrecht. In mijn eigen leven, maar ook in de maatschappij. Foute aannames over vreemdelingen bijvoorbeeld of over de jeugd waar die meneer het over had. Of gewoon commentaar op iemand die er niet goed uitziet. Maar je weet toch niet wat die persoon heeft meegemaakt? Leer mensen eerst goed kennen en geef dan pas je oordeel.”
Wellicht ook een visie die past bij je politieke ideeën. Heb je als schepen al een campagne voor de gemeente- raadsverkiezingen op 14 oktober?
“Die verkiezingen heb je niet altijd in de hand en zijn vaak moeilijk te voorspellen. Bij gemeenteraadsverkiezingen kiezen mensen vaak voor wie je bent en veel minder voor een program- ma. En nee, ik ga mijn programma nog niet bekendmaken, anders gaan anderen ermee lopen! Een programma draait om mensen, de mensen van Lommel in dit geval, en wat hún mening is. We hebben bijvoorbeeld huisbezoeken gedaan en gesprekken gevoerd in heel de stad. Die input nemen we mee in ons programma.”
Maar politieke ambities blijf je in ieder geval koesteren, ook pakweg de
komende tien jaar?
“Zeker! Ik doe mijn job als schepen heel graag en zou er nog graag zes jaar bij krijgen, vooral omwille van de vele mensen die ik heb leren kennen, de sociale contacten en de betrokkenheid die ik voel met Lommel. Maar in de toekomst wil ik vooral nog steeds gelukkig zijn met mezelf. En misschien anderen helpen met mijn ervaringen. Misschien dat ik mensen ooit nog ga coachen. Als ik bijvoorbeeld met dit verhaal al maar één persoon tot steun kan, is dat al goed, hè!”
“Zeker! Ik doe mijn job als schepen heel graag en zou er nog graag zes jaar bij krijgen, vooral omwille van de vele mensen die ik heb leren kennen, de sociale contacten en de betrokkenheid die ik voel met Lommel. Maar in de toekomst wil ik vooral nog steeds gelukkig zijn met mezelf. En misschien anderen helpen met mijn ervaringen. Misschien dat ik mensen ooit nog ga coachen. Als ik bijvoorbeeld met dit verhaal al maar één persoon tot steun kan, is dat al goed, hè!”
productie Nathalie Samain
styling Liza Babylon
hair&make-up Gwen De Vylder
locatie Het Vinne in Zoutleeuw Tekst Manon Kluten
Reacties
Een reactie posten