Een bundeltje hoop en geluk

Mijn verhaal begint eigenlijk bij ons mama. Op het grootste dieptepunt in mijn leven. Het is geen fijn begin van het verhaal maar het hoort er nu eenmaal bij en dat maakt het ook net zo bijzonder. 

Zoals de meeste onder jullie al weten werd er rond Pasen bij ons mama lever falen vastgesteld, bovenop haar reeds bestaande huidziekte. Ze was twee weken daarvoor opgenomen in het ziekenhuis van Leuven met een ernstige bacterie in haar bloed. De vrijdag voor Pasen kregen papa en ik heel plots bericht van Leuven dat we dringend naar daar moesten komen, dat het niet goed ging met ons mama. Ze had plots leverfalen gekregen. 

Met het Paasweekend voort de deur waren de meeste artsen reeds naar huis en op verlof en werden we bijgestaan door een assistent - stagiair - dokter. Zij vertelde ons dat de situatie aan haar lever zeer ernstig was en dat ze onmiddellijk de medicatie hiervoor hadden opgestart. Dat de situatie de komende 24u cruciaal zou worden. We konden niets anders doen dan hopen en afwachten. 

De dag nadien mochten we terug komen maar onze papa mocht al wel bij ons mama blijven slapen. 

Op die moment besefte ik de ernst van de situatie nog niet, te meer omdat ons mama nog goed bij zinnen was. Ik kon er nog een gesprek mee voeren en ze was nog helder. Ge denkt dan bij uzelf dat de medicatie zijn werk wel zal doen en dat het allemaal wel zal mee vallen.

Maar op zaterdag was ons mama al een beetje verwarder en sliep ze ook al meer. De assistent dokter gaf ook aan dat er weinig andere alternatieven waren. Dat ze niet in aanmerking kwam voor een levertransplantatie want dat zou ze niet aan kunnen. En dat het er op of er onder was. 

Ze vroeg ook naar ons mama haar wensen. Waar ze wilde sterven en op welke manier enz…

Ik kon amper bevatten dat een leven op twee dagen tijd zo kon keren. 

Ondertussen was Jens ook naar huis gekomen van Frankrijk en zaten we zondag, op Paasdag,  samen met onze papa bij ons mama toen de assistent weer terug kwam. Ons mama was nog steeds wakker en kon nog praten, al ging dat wel wat moeizamer. Haar oogwit was inmiddels helemaal geel. 

De assistent had slecht nieuws te melden. Ons mama haar waarden waren fel achteruit gegaan. Er was niets meer aan te doen en als mama het wou, mocht ze naar huis gaan om te sterven. De assistent dokter was zelfs zo vriendelijk geweest om al contact op de nemen met de huisarts en ziekenzorg en om ons de nodige info te bezorgen ivm een ziekenhuisbed en dergelijke. 

De beslissing was genomen, ons mama mocht naar huis. Om afscheid te nemen. Om iedereen die ze graag zag en die haar al zo lang steunde  nog een laatste keer te zien. Om, nu ze nog goed was, tegen hen te zeggen, wat ze nog wilde zeggen. En papa en ik wilden die wens respecteren. 

Zodoende werden naasten en familieleden op de hoogte  gebracht. En vertrokken Jens en ik zondag namiddag naar huis om alles in gereedheid te brengen voor ons mama. 

De grootste schok moest toen nog komen.

Onderweg naar huis kreeg ik telefoon van de huisarts. Zij had op haar beurt telefoon gekregen  van een specialist uit Leuven. Deze had bij wonder, op Paasdag, zijn dossiers er nog eens op nageslagen en zag de recente ontwikkelingen betreffende ons mama. De man sloeg paars - wit uit en is, GELUKKIG, onmiddellijk in actie geschoten. 

Wat bleek nu? Ons mama was helemaal niet opgegeven. De assistent arts had veel te snel conclusies getrokken en hij wilde onmiddellijk de behandeling verder zetten. De situatie bleef nog steeds levensbedreigend maar ze had nog wel 20% kans dat ze er door zou komen. De held is onmiddellijk in zijn auto gesprongen en naar het ziekenhuis gereden om het nieuws aan mijn  ouders te melden, die gelukkig nog niet vertrokken waren. 

Uiteindelijk mocht ons mama wel naar huis komen en kon de behandeling wel in pilvorm verder gezet worden. Ze moest wel blijven eten en drinken en ze moest uiteraard haar medicatie kunnen blijven nemen. 

Uiteindelijk is ons mama twee dagen thuis bij ons geweest. Het was een lijdensweg. Ik wens het niemand toe. Het is enerzijds mooi om te zien hoe betrokken mensen zijn en hoeveel steun we van iedereen gehad hebben. Hoe geliefd ons mama was en nog steeds is. Maar het was ook vreselijk tegelijk want ze ging met het uur achteruit.

Op maandag avond wou ze niet meer eten of drinken. Vanaf dinsdag kon ze geen medicatie meer nemen en sliep ze heel de tijd. 

Ik weet nog dat we met z’n allen rond haar bed zaten en dat vrienden en familie er waren maar dat  er al een hele tijd geen reactie meer uit haar kwam, en dat ik haar hand vast hield en zei : 

“mama, hoor je me nog?” 

En ze kreunde. 

Waarop ik in tranen uitbarst en al snikkend zei: “ mama, je mag ons niet alleen laten”. 

Want hoe moesten wij leven zonder haar? Ik kan me dat niet voorstellen. Ik wil dat niet. En ik denk zij ook niet. 

Ons mama is zo’n sterkte vrouw. Dat is echt ongelooflijk. Dat lichaam heeft al zoveel te verduren gekregen en dat geeft niet op. Haar  geest heeft al zoveel tegenslagen gehad en toch is ze altijd sterk en positief. Ik ben zo trots op haar en ik bewonder haar zo enorm.

Omdat de situatie thuis onhoudbaar werd en de zorgen niet meer gegarandeerd konden worden vond iedereen het de beste keuze om ze terug naar Leuven  te brengen. 

Zo stonden we dinsdag avond aan ons mama haar bed op de palliatieve zorgen, waar ze vocht voor die 20%. 

Als de artsen na twee dagen weer verbetering zouden zien in haar bloedwaarden dan mocht ons mama terug naar de afdeling oncologie om daar de behandeling verder te zetten. 

Ook al zeiden de dokters op die afdeling dat we niet te veel hoop moesten hebben. Ik vind 20% nog altijd 20%. Ik hield hoop. 

 

En terwijl papa even met de dokters op de gang was, fluisterde ik in ons mama haar oor:

“ Mama, je moet nog hier blijven, je moet nog oma worden”.

Wist ik veel dat er zich, tijdens de meest stressvolle periode in mijn leven, een klein mensje aan het vormen was in mijn buik.

En zo hadden Jens en ik op zondag 11 april, exact een week later, een positieve zwangerschapstest in ons handen. En ons mama werd oma! Een dolgelukkige oma.

                                                                                                 

Ondertussen ben ik al 14 weken in blijde verwachting en gaat het met iedereen goed.

Ons mama verblijft nog steeds in Leuven, het gaat met ups en downs. Ze komt van ver, maar ik ben er zeker van dat ze binnenkort weer naar huis mag komen. Ze kijkt uit naar het revalideren want ze wil natuurlijk heel graag met haar kleinkind gaan wandelen later. 

Van die week dat ze “ in coma” heeft gelegen weet ze gelukkig niets meer en ook van die twee dagen dat ze thuis is geweest herinnerd ze zich niets. 

Haar toekomstig kleinkind maakt haar sterk voor de toekomst en dat is zo mooi om te zien.

        

                                                                                        

Mensen zeggen vaak dat ik nog altijd  zo positieve ben ondanks alles. 

2021 was tot kort niet echt goed voor onze familie. Mijn grootvader kreeg de diagnose van bloedkanker. Mama die in Leuven ligt. Onze papa is nog eens van zijn stokje gegaan onlangs en heeft 4 dagen in het ziekenhuis  in Pelt gelegen en Jens zijn allerliefste bomma Balendijk is heel plots gestorven. Zo’n lieve  en goedlachse vrouw. Ik ben blij dat ik ze heb mogen leren kennen. 

We gaan onze zoon of dochter vaak over jou vertellen lieve bomma.

Als er dan, ondanks alles, ondanks alle ellende, verdriet en miserie, toch nog een klein bundeltje geluk onderweg is naar deze harde maar mooie wereld dan kan je de hele wereld aan. 

Het kind moet nu al ongelooflijk sterk zijn, dat dat al die stress die door mijn lichaam is gegaan heeft  doorstaan. Ik vind het nu al schattig om te zien op de echo. Een sterk hartje, zwaaiende handjes en vrolijk trappelend met zijn of haar beentjes. Nooit gedacht dat ik zoiets ooit zou zeggen.

                                                                                  

Onze familie is sterk, en hoopvol en positief want wij krijgen het mooiste geschenk in de hele wereld. 

Om het met de woorden van ons mama te zeggen:

“ Na jarenlang wachten is onze wens eindelijk uitgekomen”