De lijdensweg aka Antwerp marathon
De marathon van Antwerpen was zoals een boksmatch maar dan met 1 persoon.
Wie wint? En wie gaat KO?
Van Grieken vs Van Grieken.
Het relaas...
Ochtendstond heeft goud in de mond dus mijn wekkertje ging af om 5u in de ochtend.
Ik was de dag voordien om 10u gaan slapen ( wat voor mij echt wel heel vroeg is aangezien ik nooit voor 1u s'nachts in mijn nest lig) en ik voelde mij fris en monter, ontspannen zelfs. Het was een raar gevoel om op zulk uur al te staan kokkerellen.
Ontbijt: Rijst met Soya saus. Bah! Maar hé, heb ik toch iets onthouden van alle tips die ik heb gekregen.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen over de reden waarom ik voor rijst en niet voor pasta heb gekozen. Hier komt 'the dirty talk'...
Ik had een godsgruwelijke angst dat ik naar het 'groot toilet' moest gaan tijdens de marathon.
Ik had wel gelezen dat er, om de zoveel kilometer, van die toi toi wc's naast de kant van de weg zouden staan ( geloof je me als ik zeg dat ik er geen 1 heb gezien? Ze zullen er wel gestaan hebben hoor, maar ja, als je kilometers enkel grond ziet dan zie je dat dus niet) maar daar wou ik dus absoluut niet op!!!
Het ging zelfs zo ver dat ik weken op voorhand mijn outfit al had gekozen in functie van een mogelijk ongelukje dat zou kunnen gebeuren. Geen groene short om mee te lopen maar een zwarte, dan zie je dat niet. Ja ja, lach maar eens goed 😊
Anyway, rijst stopt dus op en in combinatie met een imodium ( ja, dat heb ik echt genomen) was ik gewapend tegen die vervloekte toi toi wc.
Ik wil bij deze toch wel met enige fierheid zeggen dat ik gedurende de hele marathon NIET naar het toilet ben moeten gaan! Ha! ( De rest van de dag trouwens ook niet. Werkt langdurig blijkbaar, de combinatie rijst en imodium. )
Na mijn overheerlijk ontbijt heb ik mijn bevoorrading klaargemaakt bestaande uit: gellekes en bidons gevuld met water en hydro tabletten. Mij op mijn gemakje aangekleed, koffietje gedronken ( toch tenminste voor ik vertrok nog naar het toilet kunnen gaan. hoera!) en vertrokken.
Destination: Antwerpen.
Van echte super zenuwen heb ik eigenlijk de dag zelf nooit last gehad. Je weet dat je een blessure hebt en dat blijft toch wel altijd ergens in je hoofd zitten. Ik had ook een loopmaatje, Bjorn, die twee weken ervoor de marathon van Rotterdam had gelopen ( in een tijd van 3u27! Topper!) en die deze marathon op een rustig tempo wilde lopen en dus bij me wou blijven. Dat vond ik wel leuk, dan voel je je niet zo alleen. Bjorn paste zich aan mijn tempo aan. Maar welk tempo zou ik kiezen? Welke pacer zou ik volgen? Ik wist dat ik geen knalprestatie moest verwachten met die blessure dus ik koos voor de pacer van 4u15. Dat is 6.02/km. Dat zou toch wel lukken zeker? Nou... niet dus.
De eerste kilometer ging goed! De tweede kilometer voelde ik iets in mijn hamstring. Komaan Jasmine, niks van aan trekken, gewoon lopen... Maar toch, dat zit in je hoofd. Ergens in je hoofd zit dat stemmetje dat constant zegt: je bent gekwetst, je voel nu al iets, je gaat er niet geraken...
Als je een blessure hebt en je blijft lopen dan begin je daar na een tijdje ook naar te lopen vind ik. Ik liep gewoon niet soepel. Ik liep zoals een gestuikte pony, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Toch probeerde ik die negatieve gedachten te verdrijven en zo kwamen we aan 10km. De pacer die we volgden ( de eerste van de twee pacers voor die tijd) voelde zich duidelijk sterk en we liepen rond 5.45 ipv 6min/km. Ik dacht bij mezelf: dit is te snel, straks ga ik mijn blessure voelen, ik ga dat niet kunnen volhouden. Maar ondertussen hou je toch vol en loop je verder.
Een grappige noot tussendoor: ik ben echt super veel lopers tegen gekomen die mij volgden op instagram en die me aanspraken. Super leuk! Gelukkig zat ik toen nog redelijk fris, ik denk niet dat ze mij de tweede helft nog zouden herkend hebben!
Terug naar de marathon!
Kilometer na kilometer weerklonk dat stemmetje in mijn hoofd luider en luider en werd mijn gevoel slechter en slechter, de pijn erger en erger. Bjorn, de lieve man, was al zo vriendelijk om bij elke waterpost een beetje voorop te lopen om water voor me te halen zodat ik kon blijven verder lopen. Waarvoor dank! ( Hij zal ook wel blij geweest zijn dat hij eens wat kon door lopen ipv dat slakkentempo naast mij te moeten aanhouden)
En zo kwamen we op kilometer 19. Het punt waar het allemaal begon. De start van de lijdensweg.
Ik moest gewoon stoppen. Mijn rechter been zat volledig geblokkeerd. Mijn knie deed pijn, mijn heup deed pijn, mijn lies deed pijn. Ik moest even stoppen.. En dus daar stond ik dan, op 19km, als een toerist langs de kant van de weg tegen een auto te stretchen. Het kut gevoel dat je dan hebt als je daar staat en al die lopers vlotjes voorbij ziet lopen is onbeschrijflijk. Hartzeer kreeg ik ervan.
Bjorn had ik ondertussen door laten lopen, ik wilde die man zijn marathon niet verpesten.
Ik wist dat onze helpers op 23km stonden dus dat was nog een lichtpuntje. Ik had ook geen flauw idee waar ik was dus hoe zou ik in hemelsnaam aan de aankomst moeten geraken?
Er was maar 1 optie: doorlopen. Wie enige ervaring heeft met lopen weet dat stoppen en terug beginnen lopen niet altijd een goed idee is. Het kalf was al half verzopen maar ik deed toch maar een poging om naar het 23km punt te lopen. En heel de tijd maar denken: als ik daar ben dan stop ik en dan neem ik de tram naar de aankomst. Ik heb het tenminste geprobeerd....
Man, was ik blij toen ik onze helpers langs de kant van de weg zag! Met een gezicht op onweer kwam ik er aan gelopen. Ik weet nog dat ik zei: ik kan niet meer van de pijn. Ik ga stoppen! Godverdomme! Kutzooi!
Twee minuten, een drinkbus water met hydrotabletten en een pijnstiller, later:
Ik ga toch verder lopen! Het boeit me niet welke tijd ik heb, ik loop door!
Alle, Jasmine begint er terug aan....
100 meter verder: Nee, ik stop! ik kan niet meer. ( weer wandelen, weer een gezicht tot op de grond)
Nog eens 100m verder: Foert, ik doe gewoon door. Het kan me niet meer schelen!
En zo geschiedde...
Ondertussen zat ik al in de staart van de marathon en voelde ik me niet meer zo alleen. Ik kwam meer en meer mensen tegen die het moeilijk hadden en daar put je toch wel ergens kracht uit hoor.
Ik liep al sloffend andere voorbij. Van techniek of enige trotse houding viel niet veel meer te bespeuren. Wanneer ik goed loop hoor ik mijn voetstappen amper, maar die dag hoorde ik constant: slof slof slof. Volgens mij zijn de voorkanten van mijn schoenen helemaal afgesleten van het schuifelen.
(Doet me eraan denken dat ik binnenkort mijn schoenen moet laten nakijken. Ha, ik leer bij!)
Ik liep echt als een oud vrouwtje van 100 jaar! Rug gebogen, hoofd naar de grond, voeten slepend..
Ik heb de laatste twee uur met mijn hoofd naar beneden gelopen en alleen maar grond gezien. Ik weet niet meer waar ik ben geweest, in welke straten ik heb gelopen, waar er mensen naast de kant stonden, niks meer.
Een tijdje ben ik echt in mezelf bezig geweest. Heb ik me afgesloten van mijn omgeving. En heb ik veel nagedacht.
Ik dacht aan iedereen die me gesteund had, aan alle adviezen die ze me hadden gegeven, aan iedereen die me moed had ingesproken de weken ervoor. Hele gesprekken, beelden en gezichten zijn de revue gepasseerd in mijn hoofd. Ik dacht ook aan mijn belofte aan mezelf. Ik wil die marathon uitlopen. Volgens mij ben ik op een gegeven moment ook tegen mezelf beginnen praten, luidop: ik mag niet stoppen, ik mag niet stoppen, ik mag niet stoppen...Een soort van mantra.
En na een tijdje raakte ik gewoon aan de pijn, het afwisselen tussen wandelen en lopen ( de warmte was het minste van mijn zorgen) en kwam ik beetje bij beetje terug op aarde. En dan begint het leuk te worden! Ondanks alle pijn en ellende.
Zo weet ik nog dat er twee mannen van het rode kruis langs me kwamen fietsen. Een beetje gezelschap kan noot kwaad. Gezellig! Hiep Hoi! En net op dat moment keek ik naar mijn handen. Ik schrok me een ongeluk! mijn vingers waren volledig opgezwollen. Ze waren zo dik als zwan worstjes en ze zagen eruit alsof ze elk moment konden ontploffen.
Ik dacht: die mannen van het rode kruis komen goed van pas!
Dus ik zo fris en monter als ik kon:" hey mannen, wat is er met mijn vingers aan de hand? Die zijn zo dik? "
Meneer: " Ge beweegt uw vingers te weinig juffrouw, ge moet wat met uw handen schudden."
Ah ja, ok dan, zal ik dat eens doen... Nu moet je je proberen in te beelden hoe ik daar liep:
Rug krom, hoofd naar beneden, slepen met die benen, half mank lopend, en als klap op de vuurpijl:schudden met die handjes!! mijn god, dat was een zicht! ( maar het heeft wel geholpen) Dank u heren van het rode kruis!
Wat later kwam ik een man tegen die in hetzelfde schuitje zat als ik. Meneer had ook een slechte dag, geraakte ook niet meer vooruit. Wanneer ik wandelde stak hij me al lopend voorbij, wat later waren de rollen omgekeerd. Na een tijdje liepen we naast elkaar. Yves was zijn naam.
Yves: " Het is vandaag mijn dag niet, amai!"
Ik: Nee, de mijne ook niet. ( nog een understatement!)
We hadden weinig woorden nodig om elkaars situatie te begrijpen maar het was wel fijn om even naast een lotgenoot te kunnen lopen.
Rond kilometer 38, denk ik, kreeg ik plots een stuiptrekking van vanjewelste! pfoeoehoeoeoe!
Dubbel plooien en kokhalzen, maar er kwam niks uit. Direct den Yves en nog twee andere mensen rond mij. Gaat het? Gaat het? ( super lieve mensen, die marathonlopers) Ik heb WATER nodig!!!!!
Toch maar weer verder gelopen en na een paar meter stond er gelukkig een post met water. Waar ik gretig gebruik van heb gemaakt.
De laatste 4 kilometers waren de hel. Eerlijk waar. Alles maar dan ook alles deed pijn. Ik heb mensen naast de kant zien zitten, liggen, in de laatste kilometers en ik begrijp dat heel goed. Maar het is zonde. Je hebt dan die hele weg afgelegd om dan op het allerlaatste moment te moeten opgeven, dat lijkt me echt klote.
De finish!
EINDELIJK!!!!
Was ik blij die finish te zien. Ongelofelijk. Ik kwam als een oudje op 4u51 over de meet. Maar ik was er geraakt!!! Ik heb eerst even een moment voor mezelf genomen. Even gaan zitten, een traantje gelaten, mijn medaille bekeken. Hoe blij een volwassen mens kan zijn met een stomme medaille trouwens, echt zot!
Veel tijd voor rust was er echter niet want enkele minuten later stonden mijn familie en vrienden bij me. Maar wat een leuke verrassing! Ik wankelde er naartoe en heb ze allemaal een dikke knuffel gegeven. Super tof dat ze allemaal speciaal voor mij naar Antwerpen waren gekomen.
Het eerste wat ik zei was: NOOIT MEER! ik doe dit nooit meer.
Zeg nooit nooit.
We zijn vandaag drie dagen laten en ik voel me fris en monter. Ik heb twee dagen last gehad van stijve spieren, zelfs een stijve nek! Buiten de knieblessures voel ik me tip top. Ik heb zelfs zin om weer te gaan lopen maar we zullen eerst die blessure maar laten genezen. ( Ik leer dan toch bij)
Hoe erg het ook was, hoeveel pijn ik ook heb gehad, de marathon was een fantastische ervaring! ik heb gehuild, afgezien, gevloekt, gelachen maar ook veel samenhorigheid gevoeld. Het is raar om te zeggen maar die marathon heeft me mentaal sterker gemaakt. Het is niet helemaal gegaan zoals ik het gepland had, de tijd was ook niet echt fraai, maar ik ben super tevreden dat ik dit heb gedaan. Ik heb een belofte gedaan aan mezelf en ik ben ze nagekomen. Halfweg dacht ik dat ik het nooit ging halen en toch hangt die medaille in mijn living. Ik heb ontdekt dat ik kan doorzetten wanneer het tegen zit. Ik heb ontdekt dat ik wel sterk ben. Ik heb ontdekt dat ik best wel mezelf kan redden en voor mezelf kan zorgen. Ik heb Jasmine 2.0 ontdekt.
Ik wil nogmaals iedereen bedanken die me heeft gesteund de voorbije maanden. Vrienden, familie, instagrammers. Ik wil de mensen bedanken die op me hebben geroepen langs de kant van de weg. Ik wil mijn collega marathonlopers bedanken voor hun steun, gezelschap en motiverende woorden onderweg en jullie allemaal feliciteren met jullie prestatie! Ik ben trots op jullie allemaal!
En voor mezelf:
Ik ben al aan het dromen van een nieuwe marathon... Amsterdam misschien?
Maar laat ik me nu eerst maar even op mijn herstel focussen en genieten van die fantastische marathon in Antwerpen. Dit nemen ze me nooit meer af!
Liefs
Jasmine
Wie wint? En wie gaat KO?
Van Grieken vs Van Grieken.
Het relaas...
Ochtendstond heeft goud in de mond dus mijn wekkertje ging af om 5u in de ochtend.
Ik was de dag voordien om 10u gaan slapen ( wat voor mij echt wel heel vroeg is aangezien ik nooit voor 1u s'nachts in mijn nest lig) en ik voelde mij fris en monter, ontspannen zelfs. Het was een raar gevoel om op zulk uur al te staan kokkerellen.
Ontbijt: Rijst met Soya saus. Bah! Maar hé, heb ik toch iets onthouden van alle tips die ik heb gekregen.
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen over de reden waarom ik voor rijst en niet voor pasta heb gekozen. Hier komt 'the dirty talk'...
Ik had een godsgruwelijke angst dat ik naar het 'groot toilet' moest gaan tijdens de marathon.
Ik had wel gelezen dat er, om de zoveel kilometer, van die toi toi wc's naast de kant van de weg zouden staan ( geloof je me als ik zeg dat ik er geen 1 heb gezien? Ze zullen er wel gestaan hebben hoor, maar ja, als je kilometers enkel grond ziet dan zie je dat dus niet) maar daar wou ik dus absoluut niet op!!!
Het ging zelfs zo ver dat ik weken op voorhand mijn outfit al had gekozen in functie van een mogelijk ongelukje dat zou kunnen gebeuren. Geen groene short om mee te lopen maar een zwarte, dan zie je dat niet. Ja ja, lach maar eens goed 😊
Anyway, rijst stopt dus op en in combinatie met een imodium ( ja, dat heb ik echt genomen) was ik gewapend tegen die vervloekte toi toi wc.
Ik wil bij deze toch wel met enige fierheid zeggen dat ik gedurende de hele marathon NIET naar het toilet ben moeten gaan! Ha! ( De rest van de dag trouwens ook niet. Werkt langdurig blijkbaar, de combinatie rijst en imodium. )
Na mijn overheerlijk ontbijt heb ik mijn bevoorrading klaargemaakt bestaande uit: gellekes en bidons gevuld met water en hydro tabletten. Mij op mijn gemakje aangekleed, koffietje gedronken ( toch tenminste voor ik vertrok nog naar het toilet kunnen gaan. hoera!) en vertrokken.
Destination: Antwerpen.
Van echte super zenuwen heb ik eigenlijk de dag zelf nooit last gehad. Je weet dat je een blessure hebt en dat blijft toch wel altijd ergens in je hoofd zitten. Ik had ook een loopmaatje, Bjorn, die twee weken ervoor de marathon van Rotterdam had gelopen ( in een tijd van 3u27! Topper!) en die deze marathon op een rustig tempo wilde lopen en dus bij me wou blijven. Dat vond ik wel leuk, dan voel je je niet zo alleen. Bjorn paste zich aan mijn tempo aan. Maar welk tempo zou ik kiezen? Welke pacer zou ik volgen? Ik wist dat ik geen knalprestatie moest verwachten met die blessure dus ik koos voor de pacer van 4u15. Dat is 6.02/km. Dat zou toch wel lukken zeker? Nou... niet dus.
De eerste kilometer ging goed! De tweede kilometer voelde ik iets in mijn hamstring. Komaan Jasmine, niks van aan trekken, gewoon lopen... Maar toch, dat zit in je hoofd. Ergens in je hoofd zit dat stemmetje dat constant zegt: je bent gekwetst, je voel nu al iets, je gaat er niet geraken...
Als je een blessure hebt en je blijft lopen dan begin je daar na een tijdje ook naar te lopen vind ik. Ik liep gewoon niet soepel. Ik liep zoals een gestuikte pony, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven.
Toch probeerde ik die negatieve gedachten te verdrijven en zo kwamen we aan 10km. De pacer die we volgden ( de eerste van de twee pacers voor die tijd) voelde zich duidelijk sterk en we liepen rond 5.45 ipv 6min/km. Ik dacht bij mezelf: dit is te snel, straks ga ik mijn blessure voelen, ik ga dat niet kunnen volhouden. Maar ondertussen hou je toch vol en loop je verder.
Een grappige noot tussendoor: ik ben echt super veel lopers tegen gekomen die mij volgden op instagram en die me aanspraken. Super leuk! Gelukkig zat ik toen nog redelijk fris, ik denk niet dat ze mij de tweede helft nog zouden herkend hebben!
Terug naar de marathon!
Kilometer na kilometer weerklonk dat stemmetje in mijn hoofd luider en luider en werd mijn gevoel slechter en slechter, de pijn erger en erger. Bjorn, de lieve man, was al zo vriendelijk om bij elke waterpost een beetje voorop te lopen om water voor me te halen zodat ik kon blijven verder lopen. Waarvoor dank! ( Hij zal ook wel blij geweest zijn dat hij eens wat kon door lopen ipv dat slakkentempo naast mij te moeten aanhouden)
En zo kwamen we op kilometer 19. Het punt waar het allemaal begon. De start van de lijdensweg.
Ik moest gewoon stoppen. Mijn rechter been zat volledig geblokkeerd. Mijn knie deed pijn, mijn heup deed pijn, mijn lies deed pijn. Ik moest even stoppen.. En dus daar stond ik dan, op 19km, als een toerist langs de kant van de weg tegen een auto te stretchen. Het kut gevoel dat je dan hebt als je daar staat en al die lopers vlotjes voorbij ziet lopen is onbeschrijflijk. Hartzeer kreeg ik ervan.
Bjorn had ik ondertussen door laten lopen, ik wilde die man zijn marathon niet verpesten.
Ik wist dat onze helpers op 23km stonden dus dat was nog een lichtpuntje. Ik had ook geen flauw idee waar ik was dus hoe zou ik in hemelsnaam aan de aankomst moeten geraken?
Er was maar 1 optie: doorlopen. Wie enige ervaring heeft met lopen weet dat stoppen en terug beginnen lopen niet altijd een goed idee is. Het kalf was al half verzopen maar ik deed toch maar een poging om naar het 23km punt te lopen. En heel de tijd maar denken: als ik daar ben dan stop ik en dan neem ik de tram naar de aankomst. Ik heb het tenminste geprobeerd....
Man, was ik blij toen ik onze helpers langs de kant van de weg zag! Met een gezicht op onweer kwam ik er aan gelopen. Ik weet nog dat ik zei: ik kan niet meer van de pijn. Ik ga stoppen! Godverdomme! Kutzooi!
Twee minuten, een drinkbus water met hydrotabletten en een pijnstiller, later:
Ik ga toch verder lopen! Het boeit me niet welke tijd ik heb, ik loop door!
Alle, Jasmine begint er terug aan....
100 meter verder: Nee, ik stop! ik kan niet meer. ( weer wandelen, weer een gezicht tot op de grond)
Nog eens 100m verder: Foert, ik doe gewoon door. Het kan me niet meer schelen!
En zo geschiedde...
Ondertussen zat ik al in de staart van de marathon en voelde ik me niet meer zo alleen. Ik kwam meer en meer mensen tegen die het moeilijk hadden en daar put je toch wel ergens kracht uit hoor.
Ik liep al sloffend andere voorbij. Van techniek of enige trotse houding viel niet veel meer te bespeuren. Wanneer ik goed loop hoor ik mijn voetstappen amper, maar die dag hoorde ik constant: slof slof slof. Volgens mij zijn de voorkanten van mijn schoenen helemaal afgesleten van het schuifelen.
(Doet me eraan denken dat ik binnenkort mijn schoenen moet laten nakijken. Ha, ik leer bij!)
Ik liep echt als een oud vrouwtje van 100 jaar! Rug gebogen, hoofd naar de grond, voeten slepend..
Ik heb de laatste twee uur met mijn hoofd naar beneden gelopen en alleen maar grond gezien. Ik weet niet meer waar ik ben geweest, in welke straten ik heb gelopen, waar er mensen naast de kant stonden, niks meer.
Een tijdje ben ik echt in mezelf bezig geweest. Heb ik me afgesloten van mijn omgeving. En heb ik veel nagedacht.
Ik dacht aan iedereen die me gesteund had, aan alle adviezen die ze me hadden gegeven, aan iedereen die me moed had ingesproken de weken ervoor. Hele gesprekken, beelden en gezichten zijn de revue gepasseerd in mijn hoofd. Ik dacht ook aan mijn belofte aan mezelf. Ik wil die marathon uitlopen. Volgens mij ben ik op een gegeven moment ook tegen mezelf beginnen praten, luidop: ik mag niet stoppen, ik mag niet stoppen, ik mag niet stoppen...Een soort van mantra.
En na een tijdje raakte ik gewoon aan de pijn, het afwisselen tussen wandelen en lopen ( de warmte was het minste van mijn zorgen) en kwam ik beetje bij beetje terug op aarde. En dan begint het leuk te worden! Ondanks alle pijn en ellende.
Zo weet ik nog dat er twee mannen van het rode kruis langs me kwamen fietsen. Een beetje gezelschap kan noot kwaad. Gezellig! Hiep Hoi! En net op dat moment keek ik naar mijn handen. Ik schrok me een ongeluk! mijn vingers waren volledig opgezwollen. Ze waren zo dik als zwan worstjes en ze zagen eruit alsof ze elk moment konden ontploffen.
Ik dacht: die mannen van het rode kruis komen goed van pas!
Dus ik zo fris en monter als ik kon:" hey mannen, wat is er met mijn vingers aan de hand? Die zijn zo dik? "
Meneer: " Ge beweegt uw vingers te weinig juffrouw, ge moet wat met uw handen schudden."
Ah ja, ok dan, zal ik dat eens doen... Nu moet je je proberen in te beelden hoe ik daar liep:
Rug krom, hoofd naar beneden, slepen met die benen, half mank lopend, en als klap op de vuurpijl:schudden met die handjes!! mijn god, dat was een zicht! ( maar het heeft wel geholpen) Dank u heren van het rode kruis!
 |
| zo zagen mijn vingertjes eruit! |
Wat later kwam ik een man tegen die in hetzelfde schuitje zat als ik. Meneer had ook een slechte dag, geraakte ook niet meer vooruit. Wanneer ik wandelde stak hij me al lopend voorbij, wat later waren de rollen omgekeerd. Na een tijdje liepen we naast elkaar. Yves was zijn naam.
Yves: " Het is vandaag mijn dag niet, amai!"
Ik: Nee, de mijne ook niet. ( nog een understatement!)
We hadden weinig woorden nodig om elkaars situatie te begrijpen maar het was wel fijn om even naast een lotgenoot te kunnen lopen.
 |
| Yves & Ik |
Rond kilometer 38, denk ik, kreeg ik plots een stuiptrekking van vanjewelste! pfoeoehoeoeoe!
Dubbel plooien en kokhalzen, maar er kwam niks uit. Direct den Yves en nog twee andere mensen rond mij. Gaat het? Gaat het? ( super lieve mensen, die marathonlopers) Ik heb WATER nodig!!!!!
Toch maar weer verder gelopen en na een paar meter stond er gelukkig een post met water. Waar ik gretig gebruik van heb gemaakt.
De laatste 4 kilometers waren de hel. Eerlijk waar. Alles maar dan ook alles deed pijn. Ik heb mensen naast de kant zien zitten, liggen, in de laatste kilometers en ik begrijp dat heel goed. Maar het is zonde. Je hebt dan die hele weg afgelegd om dan op het allerlaatste moment te moeten opgeven, dat lijkt me echt klote.
De finish!
EINDELIJK!!!!
Was ik blij die finish te zien. Ongelofelijk. Ik kwam als een oudje op 4u51 over de meet. Maar ik was er geraakt!!! Ik heb eerst even een moment voor mezelf genomen. Even gaan zitten, een traantje gelaten, mijn medaille bekeken. Hoe blij een volwassen mens kan zijn met een stomme medaille trouwens, echt zot!
Veel tijd voor rust was er echter niet want enkele minuten later stonden mijn familie en vrienden bij me. Maar wat een leuke verrassing! Ik wankelde er naartoe en heb ze allemaal een dikke knuffel gegeven. Super tof dat ze allemaal speciaal voor mij naar Antwerpen waren gekomen.
Het eerste wat ik zei was: NOOIT MEER! ik doe dit nooit meer.
Zeg nooit nooit.
We zijn vandaag drie dagen laten en ik voel me fris en monter. Ik heb twee dagen last gehad van stijve spieren, zelfs een stijve nek! Buiten de knieblessures voel ik me tip top. Ik heb zelfs zin om weer te gaan lopen maar we zullen eerst die blessure maar laten genezen. ( Ik leer dan toch bij)
Hoe erg het ook was, hoeveel pijn ik ook heb gehad, de marathon was een fantastische ervaring! ik heb gehuild, afgezien, gevloekt, gelachen maar ook veel samenhorigheid gevoeld. Het is raar om te zeggen maar die marathon heeft me mentaal sterker gemaakt. Het is niet helemaal gegaan zoals ik het gepland had, de tijd was ook niet echt fraai, maar ik ben super tevreden dat ik dit heb gedaan. Ik heb een belofte gedaan aan mezelf en ik ben ze nagekomen. Halfweg dacht ik dat ik het nooit ging halen en toch hangt die medaille in mijn living. Ik heb ontdekt dat ik kan doorzetten wanneer het tegen zit. Ik heb ontdekt dat ik wel sterk ben. Ik heb ontdekt dat ik best wel mezelf kan redden en voor mezelf kan zorgen. Ik heb Jasmine 2.0 ontdekt.
Ik wil nogmaals iedereen bedanken die me heeft gesteund de voorbije maanden. Vrienden, familie, instagrammers. Ik wil de mensen bedanken die op me hebben geroepen langs de kant van de weg. Ik wil mijn collega marathonlopers bedanken voor hun steun, gezelschap en motiverende woorden onderweg en jullie allemaal feliciteren met jullie prestatie! Ik ben trots op jullie allemaal!
En voor mezelf:
Ik ben al aan het dromen van een nieuwe marathon... Amsterdam misschien?
Maar laat ik me nu eerst maar even op mijn herstel focussen en genieten van die fantastische marathon in Antwerpen. Dit nemen ze me nooit meer af!
Liefs
Jasmine
Knap, chapeau dat je dit hebt gedaan. Het was leuk om met je kennis te maken op km 2 en niet op km 19 als oud vrouwtje��! Lessen zal je hier nu wel hebben uitgetrokken i.v.m. blessures en dergelijke ��. Veel succes met je volgende marathons��, die zullen ongetwijfeld beter gaan. Proficiat �� Grts Bengi
BeantwoordenVerwijderenOooh dit klinkt zo bekend in de oren! In november liep ik mijn eerste marathon in Valencia. Nooit gedacht dat ik dit ooit van men leven ging doen, en zeker niet aangezien ik nog niet zo extreem lang aan het lopen ben. Een scheenbeenvliesontsteking bleef me maar treiteren de maanden voor vertrek, maar uiteindelijk leek het toch over. Ook hier op 21km een helse pijn in men knie gekregen, met als gevolg: gemoedstoestand beneden alle peil. En hoewel opgeven totaal niet in men woordenboek staat, dacht ik toen ook op 35km: steek me hier in een ambulance en rij maar naar de finish! Maar uiteindelijk denk je dan inderdaad van ‘je bent hier al, komaan’. En dan strompel je maar verder en verder en verder.
BeantwoordenVerwijderenOok bij aankomst dacht ik: nooit nog! Maar enkele dagen later denk je weer anders en plan je volgende doelen in��
Toch een dikke chapeau dat je dit gedaan hebt, het weer was enorm vermoeiend en dit zal ook wel een rol gespeeld hebben.
Een knappe prestatie, dit toont hoeveel karakter en wilskracht een mens kan hebben����
Je hebt het dan toch maar gedaan!
Liefs, insta-naamgenoot
-misssmiens-
Mmm, mooi in de beleving geschreven. Een marathon is een belevenis op zich, vooral voor jezelf.
BeantwoordenVerwijderenToch jammer dat mijn mede pacer er als een haas van door ging bij de start, in mijn beleving doe je daar mee kwaad mee dan goeds voor de marathon runners die mee rennen, maar goed, tis zo gelopen.
Je volgende zal zeker beter gaan en je hoofdje zal zeker omhoog blijven, hihahaha.
Wie weet Amsterdam voor jou?..zal goed komen.
Groetjes Rinus.