voorbereiding op een marathon. Of hoe het vooral niet moet...

Hoi allemaal,

Zondag 22 april liep ik mijn eerste marathon. In mijn geval leek het eerder op een dodentocht dan op een marathon, maar daarover later meer.
Na het posten van mijn lijdensweg op instagram kreeg ik zoveel lovende en inspirerende reacties dat ik er zelf emotioneel van werd. Waarvoor dank, trouwens. Jullie zijn de beste!
Het idee werd geopperd om mijn ervaring neer te pennen in een blog en voilà: hier zijn we dan!

Alvorens ik 'de lijdensweg' ga omschrijven, vind ik dat ik toch eerst even terug moet gaan naar het begin. The road to... Antwerp marathon. En hoe het vooral niet moet!

Impulsief als ik ben kreeg ik ergens midden september het idee in mijn hoofd om eens een marathon te gaan lopen. Iedereen kan een marathon lopen toch? Hey, dan kan ik dat ook! ( beetje veel vertrouwen in mezelf maar soit) Dus heb ik eind september een loopschema gedownload via de asics app en hop, we waren vertrokken. 4 keer per week lopen, start vanaf 1 oktober 2017. 6 maanden voorbereiding, moet kunnen toch? Nu moet je weten dat ik pas een dikke twee jaar geleden gestart ben met start to run. Echt vanaf nul opbouwen tot 5 km. Dat ging goed!

trainer Vic, de man die me leerde lopen

Het jaar erna mee gedaan aan de ten miles in Antwerpen en aangekomen in een tijd van 1u20. Ook niet slecht. Waar ik geen rekening mee had gehouden toen ( en waar ik nog steeds niet in geleerd ben) is dat je regelmatig moet investeren in nieuwe loopschoenen. Jaaaa Jasmine, die slijten ook. Duuuhuuu!
En dus, je kan het al raden, na de ten miles een dikke blessure ( ITB). Te lang met dezelfde schoenen gelopen en ook totaal geen schema gevolgd.

de ten miles in antwerpen in 2016

Ha! Maar deze keer had ik dus wel een schema! Mij gaan ze niet meer liggen hebben!
Ben ik me op voorhand gaan laten testen ( inspanningstest) ? Nee
Heb ik een trainer onder de arm genomen? Nee
Op hartslag getraind? Oh, bestaat dat? Ja Jasmine, dat bestaat. Maar nee, niet naar gekeken.
Intervaltraining? nee, ben je gek!
Loopschoenen nog ok? zal wel zeker...

En zo begon ik dus aan mijn voorbereiding op de marathon. Just me, myself & i, en mijn Asics app.
Van lopen wanneer ik zin had, soms drie keer in de week 8km, soms weken niks, naar 4 keer in de week trainen. In mijn schema stond dat ik twee keer in de week 5km rustig moest lopen aan 6.30 gemiddeld. Wie mij een beetje kent weet nu al dat ik daar natuurlijk grandioos mijn voeten aan heb geveegd. Voor 5km kom ik de deur niet uit, dus dat werden er tien. En 6.30/km, seg!!! Dat heb ik dus ook niet gedaan. Om eerlijk te zijn, the ugly truth, ik heb weinig gedaan zoals het moest. Koppig als ik ben. Maar, nu ik weer met mijn twee voetjes stevig op de grond sta, denk ik: had ik het toch maar allemaal netjes gedaan!

Urban trail antwerpen

Ondertussen gingen de maanden voorbij en ging het lopen met ups & downs. 
Nu ik erop terug kijk misschien wel meer downs dan ups. 
hier even een klein overzicht van het aantal ( veel te weinig kilometers)
September: 63 km
Oktober: 111 km
November: 110 km 
December: 40 km (3 weken niet gelopen door een longontsteking.)
Januari: 64 km ( een serieuze dip hier mensen!) drama, drama... 
Februari: 150 km
Maart: 169 km ( top maand! )
April: 87 km

Als ik het zo bekijk heb ik eigenlijk maar twee goede maanden gehad, februari en maart.
Het leven zit ook soms niet mee weet je. En dat is ook de reden waarom ik dit schrijf. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Het is overal wel eens iets. Ik ben sinds oktober door een heel moeilijke en donkere periode gegaan en lopen was mijn houvast. Lopen heeft me erdoor getrokken. Het was een manier om een nieuw doel te vinden, om mijn gedachten te verzetten, ook al had ik er vaak een haat-liefdes relatie mee. Dat is wel duidelijk af te leiden uit mijn kilometers per maand. Maar ik ben blij dat het doel, die marathon, er was op dat moment.

Cretes de spa 

Maart was mijn top maand, maar ook mijn 'oh shit' maand.
Top: omdat ik die maand voor de eerste keer 25km en 33km heb gelopen. Wat een ervaring seg die 33km! Het was dat weekend zo koud! Heel de dag vriestemperaturen. En omdat ik geen zin had om zo ver alleen te lopen ben ik de vijverrun gaan lopen. Eigenlijk meer een soort van trail run. Best wel pittig hoor. Modder, nat, koud, bospaden... Ik dacht daar een groepje te vinden die aan een rustig tempo zouden lopen ( want ik moest RUSTIG lopen) maaaaarrrr dat is natuurlijk weer heel anders geëindigd. Ik heb die 33km afgehaspeld in 3u5min waar ik apetrots op was! ho ho, dat beloofd voor de marathon!

trots op mezelf!

Voel je de bui al hangen???

De dag na die 33km stond ik op en mijn benen voelden echt niet goed aan. Ik kon amper stappen.
Pijn ter hoogte van de knieën. Een bomma stak me voorbij tijdens het wandelen, keek me met gefronste wenkbrauwen aan, schudde haar hoofd en wandelde verder. Leuk hoor...
Dan weet je dus dat er iets niet pluis is! Ik naar Runnerslab om mijn schoenen te laten na kijken en wat bleek? Ik durf het haast niet zeggen! Mijn schoenen waren twee jaar oud! wat een grap...
Als klap op de vuurpijl kreeg ik nog een mooi cadeautje van mezelf de komende weken ( ah ja, want in plaats van te rusten, blijft Jasmine lekker door lopen) EEN DIKKE VETTE LOPERSKNIE!!!!
en deze keer aan twee kanten. Applaus voor mezelf!

En zo komen we dus aan de maand april. Een maand van weinig lopen en veel rondrijden.
Kiné, dokters, apotheek, podoloog, masseur.... Ik heb dan wel geen podium plaats behaald tijdens de marathon maar ik zou zeker de prijs winnen voor de meeste investeringen om tot aan de start van de marathon te geraken ha!

toch lopen ipv te rusten!!!

Een normaal, weldenkend mens, zou dan op een punt komen waarop hij of zij zegt: ik start gewoon niet. Ik laat mijn blessure genezen en ik kies gewoon een nieuw doel. Er zijn nog marathons genoeg.
Maar blijkbaar ben ik geen normaal of weldenkend mens. Misschien zit er ergens een schroefje los bij mij. Is er een hoekje af of misschien wel een ganse gevel haha. Maar ik kon niet op geven!
Ik kon niet stoppen en zeggen: ah foert, ik loop er wel eentje in oktober. Ik had mezelf, in oktober, de belofte gedaan om die marathon te lopen. Ik heb me door een moeilijke periode gesleurd dankzij het lopen. En die marathon was iets wat ik voor mezelf wilde doen. Helemaal alleen. Om mezelf een goed gevoel te geven. Om mezelf te (her-)ontdekken, om mezelf tegen te komen.

Soms moet je als mens terug gaan naar een soort basis. Een basic iets. Wanneer je het moeilijk hebt, of je bent gebroken, dan moet je een manier vinden om terug op te staan. Voor mij was dit de manier. Van nul beginnen, enkel de focus op jezelf leggen, je werk doen, slapen, eten, lopen, aan lopen denken, niet uit gaan, geen alcohol meer ( tot de marathon) en verder niks. Even leven in je eigen wereld en focussen op jezelf.

En ondertussen al het mogelijke doen om toch maar aan die marathon te kunnen beginnen.
Hoe die ervaring geweest is, vertel ik je uitgebreid in een volgende blog.

Veel liefs,
Jasmine